Ég hlustaði nýlega á vitra konu tala með næmleik um vanda dreifbýlis og þéttbýlis og líka um hlutverk kirkjunnar. Hún sagði, að vandi fólks væri kannski hvað sárastur, þegar það nyti ekki athygli. Þetta var sláandi athugasemd, sem ég staldraði við. Getur verið, að það sé stórt mein og vandi í samskiptum fólks? Er kannski brestur á athygli útbreiddur meðal fólks, jafnvel þjóðarvandi, sem skýrir ýmsar samfélagslegar ófarir, einangrun fólks og vanlíðan?

Öll þörfnumst við þess að vera séð, heyrð og metin. Það er dyggð að sjá fólk, í gleði og sorg, í vanda þess og vegsemd. Raunar verður engin manneskja til nema einhver líti til og líti eftir. Eftirlitsleysi veldur áföllum. Ef enginn sér fólk byrjar það að deyja, svo afdrifaríkur og skelfilegur er skortur tillits. Þegar fólk hylur sig gegn augliti Guðs færist myrkrið nær.

Hrifin augu vekja viðbrögð. Elskurík móður- og föðuraugu sjá mennsku í barni sínu. Þetta eru augnagotur ástarinnar, sem draga eða kalla fram andlega auðlegð þess og þroska. Hvernig líður þér þegar einhver dáist að þér og sér þig með augum umhyggju og hrifningar? Væntanlega vel og eflir þig og stælir. Guð sér okkur menn og þess vegna verður lífið gott og gjöfult. Athygli Guðs bjargar heiminum.

Æviverkefni okkar allra er að skerpa athygli gagnvart sjálfum okkur, öðru fólki og litbrigðum lífsins. Við megum gjarnan læra að sjá betur, heyra betur og finna meira til með öðrum. Í þeim efnum þurfum við að æfa okkur reglulega til að við náum færni. Við ættum líka að segja fólki þegar það gerir gott. Auðvitað eigum við ekki að leggja af gagnrýni heldur nýta skynsemi og leyfa dómgreind að styrkjast. Svo er ráð að nýta vel H-vítamínið – hrós. Við erum svo gerð að við getum numið afar margt í lífi annarra. Við höfum augu, eyru, tilfinningar, líkama og ýmsar náðargáfur til að nema líðan annarra. Og skimum í kringum okkur eftir augliti Guðs og himneskri athygli.

Lofum fólk en nöldrum ekki, upphefjum í stað þess að draga niður, umbunum í stað þess að letja. Sjáum, metum og lofum fólk. Það er í anda erindisins um fögnuð að gleðjast yfir fólki. Hvernig væri að veita þeim athygli sem þú hittir í dag? Jákvæð orð skadda engan heldur efla. Takk fyrir athygli þína.

Dagarnir eru litríkir þessar vikurnar. Birtan vex með hækkandi sól. En litríki daganna er þó fremur huglægt og andlegt. Ég tala við marga á hverjum degi. Tek við tugum skilaboða í tölvupósti og með hjálp samkiptavefja og síma. Ég var með viðtalstíma í kirkjunni, var við hádegisbænir í Neskirkju á meðan vinir mínir í Háskólaprenti prentuðu 600 bréf til kjörmanna í biskupskjöri. Kona mín smeygði bréfunum í umslög og skaut þeim í pósthús. Þau verða borin út á morgun og föstudag. Ég skrifaði svo pistil fyrir Fréttblaðið, líklega þann síðasta um tíma því ekki rímar saman að skrifa meðan ég verð í kjöri til biskups. Ég hitti ástvini til að undirbúa útför og gekk frá minningarorðum. Síðan þjónaði ég við kistulagningu og útför. Svo naut ég þess undurs, að annar drengurinn minn las fyrir mig úr lestrarbókinni sinni og ég launaði honum – og bróðir hans fékk að njóta þess með honum – með að lesa fyrir þá úr frábærri bók Elínar Elísabetar Jóhannsdóttur um Eddu og Snorra fara í tímaflakk um kristnisöguna. Þegar tímaflakkinu lauk og drengirnir voru sofnaðir fór ég á mitt ritflakk og skrifaði ég tvær greinar. Annasamir en ávaxtasamir dagar.

Fundir framundan á Norðurlandi. Biskup Íslands verður kosinn í næsta mánuði. Nú er ráð að þau sem hafa kosningarétt komi saman til að tala um málefnin í því kjöri. Stuðningsfólk mitt býður til funda norðan heiða 16. – 19. febrúar.

Hverjir koma á svona fundi? Það er fólk, sem vill ræða um biskupskjör, stöðu kirkjunnar og framtíð. Fundarboðendur eru vissulega stuðningsfólk mitt og ég mun ræða um stefnu og áherslur mínar. En auk þess er tilgangur fundarins samtal um kirkjuna. Því eru allir velkomnir til fundar hvaða stefnu eða afstöðu sem menn hafa í biskupskjöri. Að sækja svona fund er ekki yfirlýsing um stuðning við biskupsefni heldur yfirlýsing um stuðning við kirkjuna.

Fundarstaðir eru fjórir þess daga.

Melstaður í Miðfirði, fimmtudaginn 16. febrúar kl. 17.

Skagaströnd – Hólaneskirkja – föstudaginn 17. febrúar kl. 12.

Löngumýri, föstudaginn 17. febrúar kl. 17.

Vestmannsvatn, laugardaginn 18. febrúar, kl. 13.

Akureyrarkirkja – safnaðarheimili, sunnudaginn 19. febrúar, kl. 13.

Ég mun prédika um hið lifandi vatn og skírn Jesú í Akureyrarkirkju þennan sunnudagsmorgun. Messan hefst kl. 11 og fundurinn verður kl. 13.

Á annadögum er mikilvægt að setjast niður, draga djúpt andann og lyfta sjónum. Það er líka gott að njóta samfélags viturs fólks. Þessa nýt ég í dag því ég tek þátt í ársfundi samkirkjunefndar og þar er mörgu miðlað sem varðar kirkjuna, starf hennar, hlutverk og sýn.

Kirknasamtök eru perlubönd kristninnar. Íslenska þjóðkirkjan er t.d. aðili að Heimsráði kirkna, Lútherska heimssambandinu, Kirknasambandi Evrópu og Porvoo-sambandinu. Þetta samstarf er mikilvægt fyrir kirkjuna því samskiptin eru gagnvirk og veita hugmyndum yfir mörk og mæri. Þær verða til hvatningar um starf, nýjar áherslur og þjónustu kirkjunnar. Afstaða okkar til hlutverks kirkju og kirkjusýnar verður fyrir áhrifum frá systurkirkjum og eflir sjálfsmynd kirkjunnar og þjóna hennar.

Það er magnað að hlusta á frásagnir um líf og starf þeirra kirkna og kirknahreyfinga, sem Íslendingar tengjast. Kirkjurnar í Afríku eru á fleygiferð og breytingaskeiði sem og samfélög þeirra. Smákirkjurnar í múslímska heiminum hafa margar misst vernd sína þegar ríkisstjórnum er steypt og arabíska vorið “skellur” á. Sagðar voru fréttir frá kirknasamtökum, hvernig kirkjur bregðast við breytingum, hvernig prests- og djáknaþjónustan er að breytast.

Erum við rík kirkja eða fátæk kirkja? Hvað eigum við að þiggja erlendis frá? Við höfum notið velvilja og alls konar stuðnings. En þrátt fyrir fjáreklu þjóðkirkjunnar þurfum ekki fé frá útlöndum. Miðlun hins djúptæka og óefnislega er mikilvægara. Mannauðurinn og andlegu dýrmætin eru mikilvægust. Þjóðkirkjan tók á fjárvana tímum ákvörðun um að vera grein á tré heimskirkjunnar. Og nú er kirkjan ekki rík en þó ekki svo snauð að fjármunum að hún geti ekki staðið við skuldbindingar sínar erlendis, t.d. að greiða árgjöld sín til kirknasamtakanna.

Oikoumene er grískt orð og merkti mannheimur í rómversku samhengi og hefur á síðari árum verið samheiti um heim kristinnar kirkju. Kristin kirkja varðar menn í nærsamfélagi og fjarsamfélagi. Að rækta tengsl við systur og bræður – fjölskyldukirkjur – er til bóta. Gott fjölskyldulíf er mikilvægt og þjóðkirkjan nýtur stórfjölskyldu kristninnar. Eflum samkirkjustarfið og allir styrkjast.

Á blaðinu fyrir framan mig var prentuð tilkynning til kjörstjórnar um, að ég gæfi kost á mér í biskupskjöri. Svo voru þarna tilvísanir í starfsreglur um kjör og hæfi mitt. Ég fór yfir textann og hugsaði um merkingu hans. Svo tók ég sjálfblekung – ekki hæfir annað – og ritaði nafnið mitt, braut blað og smokraði í umslagið og lokaði.

Svo fór ég út í hraglanda morgunsins og ók niður í bæ. Eina stæðið, sem ég fann, var við Hallgrímskirkju. Mér þótti gott að leggja þar og rölti svo niður á Laugaveg. Á þriðju hæð Biskupsstofu var Hanna Sampsted, sem tók brosandi á móti bréfinu og kvittaði. “Þetta er fyrsta tilkynningin” sagði hún. Og við kvöddumst og Steinunn Arnþrúður Björnsdóttir var þarna líka og við blessuðum hvort annað.

Svo fór ég út á Laugaveginn með vitund um, að ég hafði tekið skref í lífinu. Ég hef aldrei fyrr skilað inn tilkynningu um, að ég gefi kost á mér í biskupskjöri. Var þetta rétt ákvörðun, rétt skref? Ég hef verið kallaður í hinu ytra og innra. Ákvörðun hafði verið tekin áður, en enn einu sinni horfði ég í djúp sálar, speglaði allar víddir og álitamál. Já, þetta var skref til góðs og blessunar. En það er mál kjörmanna að ákveða. En bréfið er þegar í höndum kjörstjórnar, en bréfin frá kjörmönnum ókomin. Megi krossar atkvæðaseðlanna verða góðir biskupskrossar.

sá