Á bakka Eldvatns í Meðallandi bjó Vilhjálmur Eyjólfsson á Hnausum. Við fljótið kynntist ég honum árið 1983. Ég var nýfluttur í Ása í Skaftártungu og Vilhjálmur hafði samband og spurði hvort ég kynni að veiða. Hann vildi kynna mér dásemdir Eldvantsins. Svo ók ég í morgunsólinni í hlað á Hnausum þar sem tíminn er lygn. Í asaleysi var sest við eldhúsborðið og Vilhjálmur byrjaði að fræða um hraunið, sem blasti við út um eldhúsgluggann, sandöldur og mýrar Meðallands, Kötlu, gossögu ofurfjallanna og svo kryddaði hann náttúrufræðina með nokkrum mergjuðum draugasögum. Á þessum tíma fræða og furðu urðum við Vilhjálmur vinir. Hann erfði ekki við mig að ég gat ekki hugsað mér að drekka koníak kl. 8 að morgni. En svo fórum við að veiða og Vilhjálmur sannfærði mig um að Eldvatnsbirtingurinn væri eitt af undrum heimsins.
Eftir upphafskynnin kom Vilhjálmur og húsvitjaði reglulega. Svo voru heimsóknir hans endurgoldnar. Vináttan var ræktuð og samgangur hélst þótt fjölskyldan flytti í aðra landsfjórðunga. Þar sem Vilhjálmur kom til nokkurra daga dvalar gat ég fylgst með því sem hann vann að. Honum var í mun að varðveita fróðleik, munnmæli, sögur, atburði og hóf skriftir á fullorðinsaldri. Meðal þess, sem Vilhjálmur setti á blað, voru minningar Einars Einarssonar, djákna. Vilhjálmur kom efninu á blöð sem hann setti í mínar hendur til að slá inn og koma á tölvutækt form. Ég varð því ritari Vilhjálms og fékk innsýn ekki aðeins í heim djáknans heldur líka Hnausabóndans, vinar míns. Ritsmíðin var prentuð í héraðsritinu Dynskógum.
Vilhjálmur Eyjólfsson var andlega og fræðilega fangvíður. Hann var víðlesinn fjölfræðingur og því gefandi að ræða álitamál við hann. Alla ævi íhugaði hann skaftfellska náttúru og sögu og miðlaði til þeirra sem vildu við taka. Einu gilti hvort rætt var um jarðfræði, guðfræði, heimspeki, landafræði, líffræði, dulræn efni eða kirkjusögu. Eldfjallafræði var honum sérlega hugleikin, en einnig byggðasaga, landamerkjamál, verndun fiskjar og ábyrg nýting. Svo sá Vilhjálmur fleira en við hin og í sumu einnig lengra. Í þeim efnum var ekki komið að tómum kofum. Veröld Villa á Hnausum var stór. Hann lifði lífinu í fagurri lotningu gagnvart undri veraldar. Hann var gjöfull samfylgdarmaður.
Fyrir hönd barna minna og fjölskyldu þakka ég vináttu, fræðslu, umhyggju og elskusemi Vilhjálms á Hnausum. Guð geymi hann í lygnu eilífðar.
Minningargrein í Morgunblaðinu.
Dánartilkynning í Morgunblaðinu var þessi: Vilhjálmur Eyjólfsson, bóndi, fréttaritari og fyrrverandi hreppstjóri, lést á hjúkrunar- og dvalarheimilinu Klausturhólum 21. júlí sl., 93 ára að aldri. Vilhjálmur fæddist 5. júní 1923 í Meðallandi í Skaftafellssýslu, einkasonur hjónanna Sigurlínar Sigurðardóttur (f. 1891, d. 1985), húsmóður og Eyjólfs Eyjólfssonar (f. 1889, d. 1983), hreppstjóra. Vilhjálmur ólst upp á bænum Hnausum í Meðallandi í Vestur-Skaftafellssýslu og var gjarnan kallaður Villi á Hnausum. Vilhjálmur var síðasti maðurinn til að gegna starfi hreppstjóra í hrepp sínum, auk þess sem hann var með búskap á jörð sinni. Vilhjálmur gegndi einnig starfi fréttaritara Morgunblaðsins um langt skeið. Þegar Vilhjálmur var sjötugur lauk hann leiðsögumannanámi en hann gegndi lengi starfi leiðsögumanns um Kirkjubæjarklaustur og nágrenni. Vilhjálmur var einnig mikill söngmaður og söng með kórunum í sveitinni. Vilhjálmur hætti búskap árið 1987 en á Hnausum til ársins 2014 þegar hann flutti á hjúkrunar- og dvalarheimilið Klausturhóla. Vilhjálmur var ókvæntur og barnlaus. Útför hans frá Langholtskirkju 28. júlí 2016.