Borgin var svo snilldarlega ljóshönnuð að engir skuggar voru sjáanlegir. Stillingar ljósanna voru aðlagaðar gangi sólar. Ljós voru í jörðu, á húsum og í mannvirkjum. Auk birtugjafanna voru skjáir sem stýrðu hugsunum, atferli og löngunum. Í skuggalausri borginni var fullkomin birta. Myrkri fortíðar hafði verið útrýmt.

Elína gekk yfir torgið eins og alla aðra morgna. Hún var með kaffibollann sinn í annarri hendinni. Sjálfstilling heyrnartólanna tryggði að hún heyrði hvorki fuglagarg né þyt í vindinum. Aðeins sefandi rödd Leiðsagnarþulunnar hljómaði í eyrum hennar: „Góður borgari er þakklátur borgari. Þú hefur valið að vera frjáls – með því að velja öryggi.“

Þegar Elína gekk fram hjá glugga búðarinnar sá hún bók sem hún hafði ekki séð áður. Enginn QR-kóði var á henni. Á kápunni stóð: Minningar“ – óskráð saga borgarinnar. Elín blikkaði augunum nokkrum sinnum. Hún var hissa og átti bágt með að trúa eigin augum. Hún hélt áfram og var hugsi. Þá heyrði hún að einhver sagði við hana: „Fyrirgefðu… hefurðu einhvern tímann spurt þig hvað varð um skógarreitinn fyrir austan?“

Gamall karl horfði á hana. Hann sat á bekk og var með raunverulegar hrukkur – ekki þessar grafísku. Hvernig komst hann hingað? Elína starði undrandi á hann. Hún mundi óljóst eftir einhverjum trjám sem voru utan borgarinnar fyrir mörgum árum. Það var áður en hún flutti í Kjarnahverfið þar sem nú var Heilbrigðis- og neyslumiðstöðin. „Ég veit það ekki“ svaraði hún snúðugt. „Auðvitað ekki,“ sagði sá hrukkótti. „Þeir fjarlægðu ekki bara tré. Þeir fjarlægðu minningarnar.“

Spurning karlsins sat í henni. Um kvöldið spurði Elína heimilisrásina: „Viska. Hvernig var borgin árið 2025?“ Rásin svaraði strax: „Óviss spurning. Bættu lýsingarorði við. Var borgin frjáls? Hrein? Háþróuð?“ Elína slökkti á skjánum og svo ljósunum. Í fyrsta sinn í mörg ár sá hún eigin skugga á veggnum. Hún fann að hún væri að rifja eitthvað upp. Hún væri að byrja að muna.

Tilraunatexti með stýrt framtíðarsamfélag